Nye vegar og bruer

 

«Trivest du i Suez?» spør eg drosjesjåfør Shukri, som kjører oss heim frå ein utflukt til Raudehavet. «Ja, det er mykje betre enn Kairo», svarar han. «Der er det så bråkete og så trangt om plassen. Her er det fint og roleg.» Suez er ein «småby» med ikkje stort meir enn 750 tusen innbyggarar, som ligg ved det sørlege innløpet til kanalen som byen har gitt namnet sitt til.

Dette blogginnlegget kan du lytta til på Radio Sunnmøre. 

Kvar gong eg er ute og reiser i Kairo, blir eg forundra over kor mykje som har endra seg på dei siste par og tjue åra etter at me flytta til Norge. Byen blir stadig større i utstrekning, og nye bydelar skyt opp som paddehattar i alle retningar. Det er ein enorm byggeaktivitet med nye vegar og bruer overalt. Då me budde her på nittitalet, var me overraska over kor liten byen var i utstrekning i forhold til det store folketalet. Den gongen var ikkje byen stort større i utstrekning enn øya Stord som eg kjem frå. Og der var det pressa saman atten millionar menneske. No er det eit samanhengande storbyområde frå aust til vest på hundre kilometer.

Dette opphaldet i Egypt har også vist meg at Gud er i ferd med å bygga mange nye bruer og vegar for å nå menneske i den arabiske verda med evangeliet. Me har besøkt fleire kristne organisasjonar og møtt folk som har fortalt spennande ting om kva dei er med på no, og korleis menneske kjem til tru på Jesus her i Midtausten i våre dagar. Mellom anna besøkte me ein organisasjon som har eit arabisk namn som betyr «bruer». Dei bygger bruer til menneske som ikkje kjenner Jesus, og deler Guds kjærleik med dei. Dei jobbar aktivt i lag med dei evangeliske kyrkjene i Midtausten for å inspirera dei til å driva misjon. Mellom anna har dei vore med på å senda ut misjonærar til Barcelona i Spania. Der driv misjonærane frå Egypt eit viktig og godt arbeid mellom arabiske innvandrarar, og etter kvart har det vakse fram ei arabisktalande kyrkje der i Barcelona. Dette arbeidet er NMS med og støttar.

Eg snakka også med ein mann som har drive med massemedia i mange år. Han fortalde meg at no opnar det seg nye vegar inn til land som tidlegare har vore stengde. Saudi-Arabia, for eksempel, no er dei akkurat inne i ein fase der dei opnar seg for veldig mykje vestlig, og det berykta moralpolitiet som før banka opp folk for den minste feil, er ikkje lenger å sjå i gatene, sa han. I Saudi-Arabia har det jo tidlegare vore strengt forbudt å ta med biblar inn i landet. Og så tok han fram mobiltelefonen sin. «Sjå her, skal du sjå, seier han», og så viste han meg eit bilde av to svartkledde damer med slør framfor ansiktet. Dei heldt ein stor bibel opp framfor seg og las interessert i den. Han kunne fortelja at no hadde organisasjonen hans vore med på bokmesse like utanfor profetens by Medina, og der hadde dei heilt ope kunna selja biblar, og det var stor interesse for dei.

«Arbeid, for natten kommer» syng me i ein gammal misjonssalme. Og Jesus seier i Johannes 9,4 «Så lenge det er dag, må vi gjera hans gjerningar som har sendt meg.» No er det dagslys til å arbeida i den muslimske verda. No er det ein opning for å la lyset frå Jesus skina.  Men det gjeld like mykje her heime og. Kanskje kan det som skjer i Midtausten i dag vera til inspirasjon for oss her i Norge?

Bibelen på hjartespråket - til nye generasjonar

 

I muslimske land blir alle dei ulike versjonane av Bibelen ofte brukt som eit argument for at dei kristne har forandra det opphavlege evangeliet som Jesus kom med. Heldigvis gjer Bibelselskapet i Egypt ein god jobb for å visa at Bibelen som me har i dag, den er faktisk til å stola på, sjølv om den er omsett til ulike språk. Dei har no laga ein flyttbar versjon av den populære "Bibelverda" i Kairo, slik at endå fleire born kan læra om dei gamle håndskriftene som Bibelen blei skriven på.   

Sist veke var eg på lufta i Radio Sunnmøre med nokre program om NMS i Midtausten. Her er eit blogginnlegg lagd rundt ein av episodane:

Det blir fortalt at ein gong dei spurde ei gammal dame på landsbygda om ho ikkje ville stemma for å innføra nynorsk liturgi i gudstenesta, så skal ho ha svart at nei, det er nok «best å ha høyra evangeliet på Herrens eige språk», slik ho var vand med, altså det gamle riksmålet. Me kan humra litt av dette, men bibelspråket er alvorlege saker for mange, og Norge er ikkje det einaste landet der det blir diskusjon når det gjeld korleis Bibelen skal omsetjast.

I muslimske land blir alle dei ulike versjonane av Bibelen ofte brukt som eit argument for at dei kristne har forandra det opphavlege evangeliet som Jesus kom med. Heldigvis gjer Bibelselskapet i Egypt ein god jobb for å visa at Bibelen som me har i dag, den er faktisk til å stola på, sjølv om den er omsett til ulike språk. På arabisk er det ei standard omsetting av Bibelen som blir brukt nesten overalt i dei fleste kyrkjene, den såkalla «Van Dyck-omsetjinga» frå 1865, laga av ein amerikansk misjonær i Libanon. Problemet med den omsetjinga, er at ho er vanskeleg å forstå for folk flest. Ho er skriven på eit klassisk arabisk som er veldig forskjellig frå dagligspråket til dei fleste som snakkar arabisk i dag. Derfor skulle det jo vera logisk å laga ei ny, moderne omsetjing som folk kan forstå, ikkje sant? Men så lett er det ikkje.

I kyrkjene er det ofte stor motstand mot å innføra nye arabiske omsetjingar av Bibelen. Og det heng saman med den arabiske kulturen. For Koranen, muslimane si heilage bok, den finst jo berre i ein versjon. Koranen kan i prinsippet ikkje omsetjast, berre tolkast. Og då er mange kristne redde for at folk skal tru Bibelen er mindre truverdig enn Koranen dersom dei har mange ulike versjonar.

Men me veit jo at det ikkje er slik. Guds ord skal nå ut til alle språk og tungemål. Det viste Gud på pinsedagen, då apostlane forkynte evangeliet på nye tunger. «Då vart dei alle fylte av Den heilage ande og tok til å tala på andre språk etter som Anden gav dei å forkynna,» står det i Apg 2,4. Gud vil at hans ord skal bli forstått av alle menneske, men me treng ikkje læra oss hebraisk eller gresk av den grunn. Men alle dei nye omsetjingane, anten det er til arabisk eller til norsk, dei er jo omsett frå dei tidlegaste manuskripta som finst. Det veit dei godt, dei som jobbar i det egyptiske Bibelselskapet, og. Då me var på besøk i hovudkontoret deira like før påske, fekk me sjå korleis dei jobbar for å læra egyptiske barn at dei kan stola på at den Bibelen som dei har i dag, den er ikkje forandra. Den er verkeleg til å stola på. Der har Bibelselskapet sett av ein heil etasje til noko dei kallar for Bibel-verda. Der kjem det tusenvis av born kvart år på besøk for å gå på oppdagingsferd i Bibelen. Ein av aktivitetane der, går ut på å leita etter gamle manuskript. Dei har laga eit rom som skal forestilla holer i fjellet, og der får ungane finna kopiar av gamle papyrushåndskrifter av Bibelen. Slik får dei læra at alle nye omsetjingar av Bibelen, dei byggjer på desse eldgamle håndskriftene.

Her kan du sjå ein film om 11 år gamle Marina sitt besøk i Bibelverda.

Denne våren har dei også tatt Bibelverda med ut på landsbygda, for å la endå fleire born oppleva kor mykje Bibelen er til å stola på. Meir enn atten tusen born fekk leika seg gjennom spennande eventyr i Bibelverda, i fem store, oppblåsbare telt. Det er litt av ein jobb som skal gjerast for å setta dei opp – heile dagen tar det, og alle dei lokalt tilsette i Bibelselskapet er med på jobben. Men det er verdt strevet, når dei ser kor glade borna blir, og veit kor mykje det betyr, det dei lærer.

Her er ein film (med engelsk tale) om den flyttbare Bibelverda :

Samtidig jobbar Bibelselskapet med å gjera Guds ord meir tilgjengeleg. Når den klassiske arabisken er vanskeleg å forstå, då må det omsetjast til moderne arabiske dialektar. Lenge har det vore vanskeleg å få gehør for dette, men no er det fleire kristne organisasjonar som driv eit slikt viktig omsetjingsarbeid over heile den arabiske verda. For det viktigaste er at me har Guds ord tilgjengeleg på hjartespråket – anten det er nynorsk, bokmål eller arabisk!

Opplæring gir håp om arbeid

 

Her er nokre pakistanske jenter frå Peshawar som er så heldige at dei får gå på eit kurs som gir dei grunnleggande helseopplæring. Når dei har fullført dette kurset, kan dei søka jobb på eit lokalt sjukehus. På den måten kan dei hjelpa til med litt inntekt til familiane sine.

I Pakistan er dei kristne ein fattig minoritet på berre litt over ein prosent. Dei blir ofte diskriminerte, og har ikkje så lett for å få seg jobb. Derfor prøver kyrkja å hjelpa dei til å få seg utdanning, slik at dei lettare skal komma inn på arbeidsmarknaden. Dei siste åra har NMS støtta Peshawar bispedøme med å gi opplæringsprosjekt som dette, eller innan andre fagfelt. Les meir på Midtøsten-bloggen til NMS: