Oppturar og nedturar i Nepal

Mange kyrkjelydar har misjonsavtale med HimalPartner, som har mange gode prosjekt i Nepal. Dette fjellandet i Himalaya blei hardt ramma av jordskjelv i 2015, men norske misjonsvenner har gitt jernet for å bygga opp igjen samfunnet i lag med lokalbefolkninga. Dette var ein stor opptur for avsidesliggande strøk i Nepal.

Hausten 2019 reiste Bjørn Ødegaard og sonen Vegard opp i fjella for å dokumentera dette arbeidet, og Møre bispedøme har lagt ut ein artikkel om dette her.

Korona-pandemien gjer livet svært vanskeleg for folk i Nepal, og det går hardast ut over dei fattige. Avisa The Kathmandu Post har ein artikkel om dei stigande matvareprisane her. Be for Nepal, og bli gjerne ein støttespelar for HimalPartner.

Sjå film om gjenoppbygginga. 

Korona gir oss nye fellesskap i misjonen.

I kveld hadde NMS sitt første direktesendte misjonsmøte som blei overført på video via Microsoft-programmet Teams. Misjonen har alltid vore tidleg ute med å tilpassa seg nye tider og ny teknologi.  For meir enn hundre år sidan viste misjonærane lysbilde ved hjelp av parafin.

No er det korona-viruset som tvingar misjonen til å finna nye samværsformer, når dei fellesskapa me er vane med, ikkje er mogleg å gjennomføra lenger.

Kva slags fellesskap er misjonen?  "Forestilte fellesskap" er eit uttrykk som er blitt kjent gjennom ei bok av Benedict Anderson.  Kort fortalt skreiv han om at nasjonalisme utviklar seg i eit land når folk føler seg som eit fellesskap. Når me i kveld sat i stova vår og såg skjermane, så hjelpte det oss nok til å føla eit fellesskap.  Bildet på datamaskin og fjernsyn gjorde at me kom nærare kvarandre.  Samtidig er me noko meir enn eit forestilt fellesskap. Gud har kalla oss inn i eit fellesskap som er noko reelt.  Me høyrer saman som brør og søstre i eit verdsvidt fellesskap i Kristus.

Dette verdsvide fellesskapet kom også nærare oss gjennom skjermane i kveld, når Frode Brügger Sætre viste oss bilde frå Mali og fortalde om misjonsarbeidet der, og arbeidet med konfliktløysing mellom bufaste bønder i sør og kvegdrivarar frå nord som flyttar sørover. Frode kjenner me personleg frå tida vår i Bergen International Church for ein del år sidan. Han var aktivt med i kyrkjelyden, og blei ordinert som misjonær frå St. Markus kirke der kyrkjelyden held hus. No er han nett blitt evakuert frå Mali.  Takk, Frode, for di trufaste teneste i Mali!

Skapt, døypt, sendt - og innestengt

Korleis vera sendt når me er innestengde heime?

«Skapt, døypt og sendt» er eit slagord som ofte blir brukt i kyrkja. Gud Fader har skapt oss, Sonen har frelst oss og Anden sender oss ut i verda med evangeliet. Tanken er at Jesus kallar alle døypte til å tru på han og følgja han, og dela trua med andre. «Som Far har sendt meg, sender eg dykk», sa han til læresveinane sine då han var stått opp frå dei døde (Joh 20,21).  Seinare har kristne til alle tider møtt Den oppstadne i gudstenesta. Der tok me ein gong imot han i dåpen. Me har høyrt ordet, sunge salmar i lag, bede bøner, og dei fleste søndagar kan me ta imot Jesus i nattverden, i brødet som er hans kropp, og vinen som er hans blod. Og så sender Jesus oss ut i verda for å leva ut trua og dela den med andre – i ord og gjerning. Det er idealet.

Men så er alt blitt annleis. Gudstenester og andre møtepunkt er avlyste, og me er bedne om å halda avstand til kvarandre. Prestar skal unngå besøk hos eldre og pleietrengande. Til og med misjonærane reiser no heim frå landa dei er utsende til. Korleis kan me då vera sendt?

Heldigvis er det også mange kyrkjer som er kreative, og bruker internett til å dela gudstenester, musikkandaktar og tilbod for born og unge på sosiale media. Vår eigen lokale prest her i Giske, Benjamin Anda, har allereie gjort ein god jobb i så måte. 

Kanskje tida no er inne for å komma nær til Han som sender oss. Bruka denne tida når me er ufrivillig innestengde, til å ta oss tid til å lytta til Guds ord og be. Som t.d. på førstkommande søndag, når Norges Kriste Råd inviterer til felles bønnedag.  Når me ikkje kan komma saman lokalt på same måten som før, kan me likevel vera i lag med kristne over heile verda. Og saman kan me be til vår himmelske Far om at han skal føra oss gjennom denne vanskelege tida. Og kanskje vil han kviskra deg i øyra korleis du kan vera sendt til nokon likevel? 

#hjemmekontor

På twitter er #hjemmekontor ein av dei mest populære emneknaggane denne veka. Med utbruddet av korona-viruset har mange av oss har fått kvardagen endra på fleire måtar, men for dei av oss som berre har kunna flytta arbeidet til heimekontoret, er det for tida lite dramatisk. Langt verre er det for dei som misser jobb eller inntekt, og dei som blir akutt sjuke. Og sjølv om det er dramatisk nok her heime, tenkjer eg på dei mange som er på flukt, dei som bur i overfylte flyktningeleirar, eller alle dei andre som ikkje kan ringa 113 for å bli innlagt på sjukehus.

Me som til vanleg har arbeidsplassen vår på bispekontoret i Molde i Møre bispedøme, har dei siste dagane hatt ein ganske bratt læringskurve i bruken av digitale plattformar for kommunikasjon.  Me er også imponerte over alle dei kreative og gode måtane folk kjem saman på no når kyrkjene er stengde. Sjølv feira me gudsteneste i lag med om lag 1000 andre som såg på overføring frå Nærbø kyrkje på Jæren. Då eg såg at det var Lars-Sigurd Tjelle som var prest, ein av dei eg studerte teologi med på Misjonshøgskolen i Stavanger (no VID Vitenskapelige Høgskole), måtte eg jo klikka meg inn på den gudstenesta.

Dette er det første innlegget eg skriv i den nye bloggen etter at eg slutta som prest i Giske. Kvardagen min endra seg ganske mykje då eg skifta jobb, og eg såg for meg mange timar på buss til Molde fleire dagar i veka. Eg såg også for meg at eg skulle få reisa mykje omkring i Møre bispedøme og besøka kyrkjelydar og snakka om misjon. Slik blei det ikkje. Akkurat timane på buss, er eg ikkje lei meg for at eg slepp, men eg ser at me no må jobba på ein heilt annan måte for å halda kontakt med folk rundt omkring. Som så mange andre, håpar eg me kan venda tilbake til kvardagen igjen nokså snart, men me veit ingenting. Enn så lenge får me gjera som me blir oppfordra til: vaska hendene.  Og så får me falda hendene og be Gud om hjelp.