Terence Ascott om konflikten i Gaza

Dr Terence Ascott er godt kjend av alle som er glad i den kristne TV-kanalen SAT-7, som han grunnla i 1996, og som NMS har vore med å støtta sidan starten. Han har også i mange år vore engasjert i MEM, Middle East Media, som er den første misjonsorganisasjonen NMS fekk eit  samarbeid med i Midtausten for meir enn 30 år sidan. Han er engelsk, men har budd i Midtausten det meste av livet, både i Jerusalem, Beirut, Kairo og på Kypros, der SAT-7 har hovudadministrasjonen sin. 

Denne veka fekk eg høve til å lytta til han, og her deler han med oss tankane sine om konflikten i Gaza: 

Hamas sine grusomme drap og bortføringar av hundrevis av israelarar den 7. oktober kan ikkje på nokon måte forsvarast. Men kvifor det hende, det er forståeleg og føreseieleg, om me tenkjer på dei siste femti åra med konflikt, og okkupasjonen og konfiskeringa av palestinsk land, heimar og forretningar, noko som er blitt ignorert så lenge.  

Sameleis kan me forstå at israelarane reagerer med sinne på dei skrekkelege hendingane den 7. oktober. Likevel kan ikkje Israel sitt svar forsvarast. Israelske luftangrep har drepe og såra tusenvis av born, i tillegg til alle andre sivile, inkludert kvinner. Om ikkje forsyningar av vatn, mat, medisin, elektrisitet og drivstoff blir brakt inn raskt, og om det ikkje blir ein slutt på bombinga, vil mange, mange fleire sivile døy – menn, kvinner og born.  

Dagens situasjon er ei kollektiv avstraffing av 2,3 millionar palestinarar. Mange av dei var allereie flyktningar og budde i leirar i Gaza. La oss vera tydelege: Dette er, som mange av verdas leiarar har sagt, eit krigsbrot.

Og kor er det håp om ein slutt på denne valden, når begge sider vil ha hevn – og vil ha eit hovud for eit auge, ein arm for ein finger? Held denne spiralen fram, vil det berre bli meir død, smerte og tap … og endå meir sinne, som i sin tur fører til fleire terrorhandlingar og nye terrororganisasjonar.

Det kan ikkje bli fred for Israel eller for deira okkuperte palestinske område før det er ein rettferdig og gjennomgripande avtale om å etablera ein uavhengig palestinsk stat.

Jesus var fødd i det okkuperte Palestina!

Det kan vera ei betimeleg påminning for oss å reflektera over det faktum at Jesus var fødd i det okkuperte Palestina, i Betlehem på den okkuperte Vestbreidda – der Jødar levde under romersk okkupasjon og ofte opplevde urettferd og brutal kollektiv avstraffing. Det var den romeske okkupasjonsmakta som til slutt skulle piska, slå og krossfesta Jesus.    

Dei fleste av oss gløymer dette når me les det Jesus lærte oss:

-        Elsk din neste som deg sjølv (Mt 19:19 og 22:39; Mark 12,31 og Lk 10,27)

-        Elsk fiendane dykkar og be for dei som forfølgjer dykk (Matt 5,44)

Verkeleg? Korleis kunne Jesus seia noko slikt når landet hans var under militær okkupasjon og undertrykt av framande? Elska romarane? Elska romerske soldatar? Gjera godt mot dei? Gå ei ekstra mil for å hjelpa dei? Gi dei skjorta også, om dei ber om å få kappa di?

I ein slik kontekst, kan det Jesus seier, berre omtalast av jødiske nasjonalistar som forræderi! Kan me sjå kor radikal Jesu lære var, og kor relevant den er i dag? Og det er messianske og palestinske kristne i dag som prøver å leva ut Jesu lære i denne urolege delen av verda.

Kva gjer me med sinnet vårt? 

Sjølvsagt er folk sinte, og med god grunn, på grunn av det som skjer i det såkalla Heilage Landet. Jesus var også sint på korrupsjon og urettferd – til den grad at han med vald velta borda til pengevekslarane i tempelet.      

Men sinnet vårt mot urettferda må ikkje føra oss inn i synd, inn i hat og ønske om hemn. Til og med den 85 år gamle kvinna som nyleg blei frigitt av Hamas sa til pressa etterpå at «hat er ikkje svaret». Me er kalla til å hata synda men elska syndaren!

Dei seier at det første offeret i krig, er sanninga. Me treng å innsjå at begge sider i den pågåande konflikten kjempar for hjarte og tanke internasjonalt. Sjølvagt har den israelske staten og den jødiske lobbyen i Nord-Amerika enorme ressursar og brukar dei til å kjøpa alle mulig PR i media, medan palestinarane i Gaza ikkje ein gong har skikkeleg internett-tilgang, og ingen internasjonale nyhetsbyrå har fått tilgang til enklaven.

På grunn av dette må me vera svært forsiktige. Til dømes, kvifor seier alle at bombinga av ein overfylt landsbykafe i Ukraina er eit krigsbrot, medan bombing av sjukehus, skular og kyrkjer i Gaza blir unnskyldt med at «Israel forsvarar seg sjølv»? Før kvart folkemord i historia har alltid offera blitt dehumaniserte. I Nazi-Tyskland før krigen var det jødane som var slike offer. I dag er det palestinarane, og den kollektive avstraffinga me ser i Gaza blir fort ei form for folkemord.

Sinne, skuffelse og ønske om hemn (særleg i ærekulturane i Midtausten) er normale svar på den smerten og lidinga me ser på begge sider av denne konflikten. Men som truande og som etterfølgarar av vår Herre Jesus Kristus, er me kalla til å reagera annleis.

Galatarane 5,22 fortel oss at «Andens frukt i våre liv er kjærleik, glede, fred, tolmod, mildskap, godleik, truskap, audmjukskap og sjølvdisiplin. Slike ting er ikkje lova imot!»

Dette er vår modell for korleis me skal leva i slike tider.

 Korleis kan me be for denne situasjonen?

 La oss be om at Gud vil vera nær og openberra seg for dei som sørgjer, er såra og vansira, og som sørger over å ha mista sine kjære.

2.     At Jesu radikale lære om kjærleik og tilgjeving vil bli godt mottatt av alle; og at truande med arabisk og jødisk bakgrunn må ha visdom, mot og høve til å tala inn i situasjonen.

3.     At folk overalt som står opp for sanning og rettferd, må bli høyrde, og ikkje bli sensurerte.

4.     At den globale agendaen ikkje berre vil fokusera på å få ein slutt på valden og dei umiddelbare humanitære behova, men sjå dette som eit vekkarrop for å gå til rota av den pågåande valden, og prøva å finna ei rettferdig og langsiktig løysing på Israel-Palestina-konflikten.     

Innlegget til Dr. Terence Ascott er også delt på NMS sin Midtøstenblogg. 

Be om fred for Det heilage landet

Den avskyelege terroren frå Hamas, der over tusen menneske blei slakta ned i eit blodbad som Israel ikkje har sett maken til sidan holocaust, blir med rette massivt fordømt frå heile den vestlege verda. Sjølv om eg har mykje sympati for saka til det palestinske folket, kan ingenting forsvara regelrett mord av sivile.  

Det er lett å forstå sinnet til det israelske folket i møte med slik terror, og me har naturleg nok full forståelse for at Israel skal kunna forsvara seg. Hamas må avvæpnast, og arbeid for å få til ein rettferdig fred for alle folkegruppene i området må gjenopptakast. Samstundes må me ikkje gløyma alle dei uskuldige sivile som blir offer for bomberegnet frå Israel, og no er det viktig å be om fred for alle som bur i Det heilage landet.

SAT-7 sin direktør, Rita El-Mounayer skriv følgjande i ei pressemelding:

Me i SAT-7 er i djup sjokk og sorg over hendingane me har vore vitne til i Det heilage landet. Me kan knappast forstå smerten, skrekken og tapet som både unge og eldre går gjennom. Tankane våre går til alle dei som står midt oppe i kamphandlingane, særleg dei som for alltid har fått liva sine endra gjennom tapet av sine kjære, eller på grunn av skade eller traume.

SAT-7 følgjer den pågåande krisa, og kanalane våre vil gi støtte til sjåarane, kor enn dei er, gjennom live-sendingar og på sosiale media i denne desperate tida.

Ei mor kontakta oss og sa:

«Borna mine og eg låste oss inne heime. Me skalv av lydane frå rakettane, men fann fred i bøna, i tillit til Guds kjærleig og vern. Be for oss, SAT-7. Me held stadig bønemøter på nettet for å halda saman og finna trøyst.»

Me oppmodar dykk, venner og støttespelarar, om å bli med oss i bøn:

·       Om at kamphandlingane må ta slutt umiddelbart

·       Om trøyst og styrke for alle som er påverka av valden

·       For fred, rettferd og fridom for folkeslaga i Det heilage landet

·       For den kommande generasjonen i heile regionen, at dei skal venda hjarta sitt til fred i staden for vald og hat.

Mine muslimske venner i Egypt har slett ikkje fordømt Hamas. Dei ser berre den eine sida av saka, at muslimar døyr av bombene frå Israel. Dei nemner ikkje at terroristane frå Gaza drap kvinner, barn og gamle i ei valdsbølge som Israel ikkje har sett maken til. I deira auge er blokaden og bombinga av Gaza like gale, og dei som storma over grensa og inn i Israel sist laurdag, dei er heltar, fridomskjemparar og martyrar. «Å Gud, gi ære til islam og muslimane, vanær vantrua og dei vantruande, og øydelegg trua sine fiendar», ber dei.

Heller ikkje Al-Azhar har fordømt Hamas sine terrorhandlingar. Al-Azhar er det eldste universitetet i Egypt, og eit av dei mest prestisjefylte islamske utdanningsstadene. Det var opprinneleg ein shia-islamsk institusjon, men er no eit viktig sunni-islamsk senter. Noverande «Sheikh al-Azhar» (rektor) Ahmed el-Tayeb gav laurdag uttrykk for støtte til motstandenfrå det palestinske folket og «martyrane deira», og sa at det internasjonale samfunnet må slutta å vera dobbeltmoralske i møte med den israelsk-palestinske konflikten. I ein artikkel om drapa på to israelske turistar i Alexandria skriv nettavisa Mada Masr søndag at utsegnene frå Al-Azhar har sett egyptiske styresmakter i forlegenhet.

Egyptiske styresmakter har samarbeidd med Israel om blokaden av Gaza, og er svært lite interesserte i å sleppa hordar av Hamas-tilhengarar over grensa inn i Egypt, noko som kan utgjera ein fare for destabilisering av landet. Nord-Sinai har allereie vore eit stort problem for president Sisi, og det vil ikkje bli betre dersom grensene blir opna. Derfor er det viktig for Egypt å prøva så godt dei kan å roa gemytta ned. Samtidig set Egypt i verk tiltak for å førebu seg på flyktningar frå Gaza. Sjukehus, skular, matdistributørar og bensinstasjonar blir sett i beredskap i nærliggande byar, og det ligg føre ein plan for å setta opp teltleirar i området.  

Det finst ingen enkle svar på konfliktane i Midtausten. Det veit me etter så mange år med forsøk på fredsforhandlingar. Eller – det finst enkle svar, men dei enkle svara inneber at det eine folket må vika og overlata landet til andre. Og så enkelt er det ikkje. 

Sendt - til Ålesund?

 

Denne hausten har mykje endra seg. Eg har frivillig gått ned til 50% stilling i NMS og jobbar no deltid som prest i Ålesund. Samstundes er eg valt inn i soknerådet i Vigra, der eg bur. Dessutan er eg ektemann, far og bestefar, og eg er aktiv i eitt av dei lokale musikk-korpsa. Korleis i alle dagar skal eg klara å sjonglera alle desse rollene?

Mange har det på same måten. Me har ulike roller på ulike stader, og ofte samtidig, i yrkeslivet, i familien og i kyrkje og misjonsarbeid. Det hjelper å tenka at i alle desse rollene er me sendt av Gud. Ikkje berre til heile verda, men også til lokalsamfunnet.  

Den moderne norske misjonsrørsla som vaks fram for eit par hundre år sidan, var opptatt av å senda misjonærar til land langt borte. Det er ikkje noko gale i det. Trass alt sa Jesus at disiplane skulle gå ut i heile verda og forkynna evangeliet for alt som Gud har skapt (Mk 16,15). Då må nokon reisa ut, slik dei gjorde, dei første apostlane. Men dei reiste ut frå ein lokalkyrkjelyd som sende dei. Slik var det også med dei norske misjonærane. Dei fekk misjonærkallet med utgangspunkt i den lokale kyrkja dei høyrde til i. Dei var ein del av ei åndeleg vekking, og dei hadde fått ein nød for å dela evangeliet med andre.   

Kyrkja er alltid både lokal og global. Det høyrer me faktisk kvar gong nokon er blitt døypt og skal presenterast for kyrkjelyden: «Dette er NN, døypt inn i vår kyrkjelyd og i Kristi verdsvide kyrkje». Derfor har kyrkjelyden også sitt misjonsprosjekt. For Ålesund og Volsdalen sin del støttar me
Himalpartner sitt arbeid i Nepal. Det gjeld også Vigra sokn, der eg er i soknerådet.  

Men kan me vera misjonærar i Ålesund? Eg håpar no inderleg det. Det er derfor eg er prest. For å vitna om Jesus og det håpet me har i han. Men det er ein heilt annan kontekst enn misjonsarbeidet i Kairo eller i Katmandu. Her går eg inn i ein kyrkjelyd med ein lang historie og med sine eigne tradisjonar og sosiale nettverk. Mange har lagt ned ein stor innsats her i tidlegare tider. Eg er klar over at eg berre er ein liten brikke i eit arbeid som er mykje større enn meg sjølv.

Likevel trur eg at me skal tenka stort om det arbeidet me er med på – uansett kva rolle me har. Dei møta me får med menneske gjennom ein dag eller ei veke, dei kan få stor betydning. Kan du få peika på Jesus i møte med konfirmantar, med dåpsforeldre, med menneske i sorg, med eldre og sjuke, då er du misjonær. Det gjeld alle kristne.

På konfirmantleir tidlegare i haust brukte eg «misjonstauet». Alle konfirmantane fekk halda i tauet. Ein var Jesus, ein annan apostelen Peter, nokre representerte dei 3000 som vart døypte på pinsedagen i Jerusalem. Slik gjekk det vidare gjennom historia fram til vår tid. Men enno var det meir tau å halda i. Kven skal ta utfordringa vidare? Kallet gjeld alle døypte: Me er kalla av Jesus til å følga han og sendt for å vera hans vitne.

Ålesund og Volsdalen menighet har sine utfordringar. Kyrkjene her har vore fullare før, det kan me ikkje legga skjul på. Men den korte tida eg har vore her, har eg møtt på gode og dedikerte medarbeidarar i stab, sokneråd og frivillige. Dei er uvurderlege. Saman er me sendt av Jesus. Til byen.