Sendt - til Ålesund?

 

Denne hausten har mykje endra seg. Eg har frivillig gått ned til 50% stilling i NMS og jobbar no deltid som prest i Ålesund. Samstundes er eg valt inn i soknerådet i Vigra, der eg bur. Dessutan er eg ektemann, far og bestefar, og eg er aktiv i eitt av dei lokale musikk-korpsa. Korleis i alle dagar skal eg klara å sjonglera alle desse rollene?

Mange har det på same måten. Me har ulike roller på ulike stader, og ofte samtidig, i yrkeslivet, i familien og i kyrkje og misjonsarbeid. Det hjelper å tenka at i alle desse rollene er me sendt av Gud. Ikkje berre til heile verda, men også til lokalsamfunnet.  

Den moderne norske misjonsrørsla som vaks fram for eit par hundre år sidan, var opptatt av å senda misjonærar til land langt borte. Det er ikkje noko gale i det. Trass alt sa Jesus at disiplane skulle gå ut i heile verda og forkynna evangeliet for alt som Gud har skapt (Mk 16,15). Då må nokon reisa ut, slik dei gjorde, dei første apostlane. Men dei reiste ut frå ein lokalkyrkjelyd som sende dei. Slik var det også med dei norske misjonærane. Dei fekk misjonærkallet med utgangspunkt i den lokale kyrkja dei høyrde til i. Dei var ein del av ei åndeleg vekking, og dei hadde fått ein nød for å dela evangeliet med andre.   

Kyrkja er alltid både lokal og global. Det høyrer me faktisk kvar gong nokon er blitt døypt og skal presenterast for kyrkjelyden: «Dette er NN, døypt inn i vår kyrkjelyd og i Kristi verdsvide kyrkje». Derfor har kyrkjelyden også sitt misjonsprosjekt. For Ålesund og Volsdalen sin del støttar me
Himalpartner sitt arbeid i Nepal. Det gjeld også Vigra sokn, der eg er i soknerådet.  

Men kan me vera misjonærar i Ålesund? Eg håpar no inderleg det. Det er derfor eg er prest. For å vitna om Jesus og det håpet me har i han. Men det er ein heilt annan kontekst enn misjonsarbeidet i Kairo eller i Katmandu. Her går eg inn i ein kyrkjelyd med ein lang historie og med sine eigne tradisjonar og sosiale nettverk. Mange har lagt ned ein stor innsats her i tidlegare tider. Eg er klar over at eg berre er ein liten brikke i eit arbeid som er mykje større enn meg sjølv.

Likevel trur eg at me skal tenka stort om det arbeidet me er med på – uansett kva rolle me har. Dei møta me får med menneske gjennom ein dag eller ei veke, dei kan få stor betydning. Kan du få peika på Jesus i møte med konfirmantar, med dåpsforeldre, med menneske i sorg, med eldre og sjuke, då er du misjonær. Det gjeld alle kristne.

På konfirmantleir tidlegare i haust brukte eg «misjonstauet». Alle konfirmantane fekk halda i tauet. Ein var Jesus, ein annan apostelen Peter, nokre representerte dei 3000 som vart døypte på pinsedagen i Jerusalem. Slik gjekk det vidare gjennom historia fram til vår tid. Men enno var det meir tau å halda i. Kven skal ta utfordringa vidare? Kallet gjeld alle døypte: Me er kalla av Jesus til å følga han og sendt for å vera hans vitne.

Ålesund og Volsdalen menighet har sine utfordringar. Kyrkjene her har vore fullare før, det kan me ikkje legga skjul på. Men den korte tida eg har vore her, har eg møtt på gode og dedikerte medarbeidarar i stab, sokneråd og frivillige. Dei er uvurderlege. Saman er me sendt av Jesus. Til byen.