Sendt - kor hen?

Misjon handlar om å vera sendt. Sendt av Gud. Men ikkje berre til land langt vekke. Kyrkja er også sendt til lokalsamfunnet der me bur. Derfor må misjon vera ein del av planarbeid og strategiar i norske lokalkyrkjelydar. Det tenker eg litt på her om dagen. Det passar godt for meg som jobbar 50% i kyrkja og 50% i NMS. 

"Planarbeid er kjedeleg!" Kanskje det, men det kan vera eit nyttig verktøy for å prioritera kva me skal bruka tid, krefter og økonomi på. Når kyrkjelydane no skal laga samla plan for arbeidet og begynna å bruka planverktøyet "Kirka vår", tenkjer eg at me må sørga for at misjonstenkinga kjem inn i planane. Det har allereie ein plass både i diakoniplanen og i trusopplæringsplanen, men det er viktig at misjon ikkje berre handlar om misjonsarbeidet i utlandet.

Den norske kyrkja sentralt har gjort ein del prinsipiell tenking rundt misjon. I eit kyrkjemøtevedtak frå 2021 om "Kirkens globale oppdrag" heiter det at "Den norske kirkes oppdrag er å formidle evangeliet i ord og gjerning". Vidare slår ein fast at kyrkja er sendt av den treeinige Gud for å delta i det han gjer i verda. 

Den verdsvide kyrkja er til stades i alle lokalkyrkjelydar - sjølv den minste, monokulturelle og "blendakvite" forsamling - fordi Gud er der, og han er ikkje norsk. Og Jesus var frå Midtausten. Så blir det ei utfording for oss å visa i praksis at kyrkja vår er ein del av den verdsvide kyrkja. 

- Me seier det kvar einaste gong det er dåp. Den som er døypt blir ikkje berre medlem i Den norske kyrkja og kyrkjelyden vår, men blir også ein del av Kristi verdsvide kyrkje. Hos oss i Ålesund får dette eit synleg uttrykk i dåpskluten, som er brodert av kvinner på Madagaskar. "Alle døpte er sendt for å forkynne evangeliet i ord og handling og har medansvar for kirkens oppdrag i verden" heiter det i kyrkjemøtevedtaket ovanfor.

- Kan me også i aukande grad bruka andre språk i gudstenesta? Språk som reflekterer dei som er til stades der? No i sommar har me introdusert eit hefte med omsetting og forklaring av liturgien på engelsk og tysk. Det er ikkje godt nok, men me er iallfall på rett veg. På pinsedag hadde me tekstlesingar på ukrainsk og arabisk i tillegg til norsk. Kan me gjera det oftare?  

- Korleis passar internasjonal diakoni som t.d. fasteaksjonen inn i kyrkjelyden si tenking rundt misjon og diakoni? Og kva med internasjonalt vennskapsarbeid, interreligiøs dialog og innvandrararbeid? 

Slike ting går det an å reflektera over når ein er på arbeid midt i fellesferien. Kan me også få til å jobba vidare med det når den hektiske kvardagen er over oss? Sjølv skal eg ha ferie eit par veker til no snart, og så er eg tilbake i full jobb i NMS og i Ålesund og Volsdalen menighet igjen mot slutten av august.