Kyrkja utan veggar - når skjermen blir heilag grunn

Iranske kristne samlast til gudsteneste i heimane. SAT-7 kallar det «The Church Without Walls». Ei kyrkje som ikkje treng murar, men som finst der folk er – i stover, på mobiltelefonar, i flyktningleirar og i stille rom der bøna er det einaste håpet.

Fellesskap gjennom skjermen

I Midtausten og Nord-Afrika lever mange kristne isolert. Nokre er åleine i landsbyen sin. Andre kan ikkje gå til kyrkje av frykt for forfølging. Nokre har aldri sett ei kyrkje i det heile. Men gjennom SAT-7 sine sendingar får dei sjå, høyra og kjenna at dei høyrer til.

Programma er varierte: Undervisning, lovsong, samtalar, bøner. Alt vert sendt på lokale språk, med røyster frå regionen sjølv. Det er ikkje ein vestleg misjon som talar ovanfrå – det er truande som deler liv og tru med kvarandre.

Ei kyrkje som lyttar

SAT-7 er meir enn ein kanal. Det er eit fellesskap. Sjåarar sender inn meldingar, spørsmål og bøneemne. Dei får svar. Dei vert høyrde. I ein region der mange kjenner seg oversett, vert dette eit rom for dialog og respekt.

Ei kvinne frå Iran skriv: «Eg trudde eg var åleine. Men no veit eg at eg har sysken i trua.» Slike meldingar kjem dagleg – frå Egypt, Syria, Tyrkia, Algerie. Frå menneske som finn håp i det som vert delt.

Trua byggjer bruer

SAT-7 sitt mål er å styrka kyrkja i regionen, fremja forståing og skapa rom for fred. I ein verdsdel prega av konflikt og mistillit, vert dette arbeidet eit vitnesbyrd om at trua kan byggja bruer – ikkje berre mellom menneske, men mellom hjarte.

«The Church Without Walls» er ikkje ein draum. Det er verkelegheit. Ei kyrkje som veks – ikkje i stein, men i sjeler. Og kanskje er det nett slik kyrkja alltid har vore meint å vera.

🔗 Les originalartikkelen her: The Church without walls

Eg tenkjer ofte på kor mange som ber i det stille. Som ikkje har ei kyrkje å gå til, men som likevel held fast ved trua. SAT-7 minner oss om at kyrkja ikkje er ein bygning – ho er eit fellesskap. Og fellesskapet kan finnast der vi minst ventar det: på ein skjerm, i ei melding, i ei bøn frå ein ukjend stad.

I ei tid der mange veggar vert bygde – både fysisk og mentalt – treng vi fleire rom utan grenser. Kyrkja utan veggar er eit slikt rom. Og det gjev håp.