Sæle dei som skapar fred

Det er lite som engasjerer folk i Midtausten meir enn krigen i Gaza for tida. Det gjeld også dei kristne. Og sjølv om mange forstår sinnet til israelarane på grunn av terrorangrepet frå Hamas den 7. oktober, overskyggar no den omfattande bombinga av Gaza dette. Tusenvis av sivile – mange av dei born, kvinner, eldre og sjuke – er blitt offer for den israelske krigføringa, og fortvilinga er no stor.

Av NMS sine ulike partnarar i Midtausten, er det Sat-7 som er nærast til å bidra direkte med noko positivt inn i dagens krigssituasjon. Heilt sidan konflikten blussa opp, har Sat-7 hatt aktualitetsprogram der dei tar opp konflikten, og legg vekt på å formidla håp midt i ein umogleg situasjon.

Den 20. oktober hadde studioa i Kairo og Beirut ei felles to timar lang live-sending over fleire kanalar, inkludert Facebook og YouTube.  «Formålet med programmet var å vera ei motstemme mot dei massive negative nyhetene, løgnene, all døden og smerten som gjennomsyrar media i dag» sa Marianne Awaraji frå Libanon. «I staden ville me styrka livet, håpet og freden som me berre finn i Jesus Kristus».

Kvar tirsdag kveld sender den arabiske SAT-7-kanalen aktualitetsprogrammet «Different Angle». Der tar dei opp nokre av dei viktigaste nyhetshendingane i veka før, eller det som rører seg i sosiale media, og gir sjåarane ein mulighet til å reflektera rundt desse sakene. Naturleg nok er det krigen i Gaza som har prega desse sendingane dei siste vekene.   

Sat-7 har også eitt av studioa sine i Beirut i Libanon, eit land som står i stor fare for å bli dratt inn i krigen dersom Hizbollah utvidar angrepa sine mot Israel. Dei fleste politikarane i Libanon prøver det dei kan å få Hizbollah til å avstå frå krigshandlingar, men Hizbollah er sterkare enn sentralstyresmaktene.  

Elles er det andre arabiske røyster som også er svært krasse i sin kritikk mot Hamas. Til dømes sa den egyptiske journalisten og TV-kjendisen Ibrahim Essa på at Hamas er ein forbrytar mot det palestinske folket. I programmet «Al-Qahira wal-nas» («Kairo og folket») den 18. oktober sa han følgande: «Hamas har kontrollert og styrt Gaza sidan 2007. På desse 16 åra har Hamas bygd to Gaza-striper: Det Gaza som ligg over jorda, som me kjenner, og det Gaza som ligg under jorda, lagd av tunnellar. Tenkte de ikkje på å bygga bomberom? Berre eitt bomberom? Eitt! Tusenvis av kilometer med tunnellar har de bygd, men denne organisasjonen har unngått å gi det palestinske folket eit einaste bomberom. På 16 år har de engasjert det palestinske folket i 7-8 krigar, og de har ikkje laga eitt einaste bomberom til dei. De kunne ha berga familiar og born frå døden. Så kven er det som utfører brotsverk mot det palestinske folket?»

Terence Ascott, grunnleggaren av Sat-7 som har budd og arbeidd 50 år i Midtausten skriv i eit innlegg om krigen i Gaza at sjølv om me kan ha gode grunnar til å vera sinte, både på Hamas og på Israel, så må me læra å elska fiendane våre. «Sinne, skuffelse og ønske om hemn (særleg i ærekulturane i Midtausten) er normale svar på den smerten og lidinga me ser på begge sider av denne konflikten. Men som truande og som etterfølgarar av vår Herre Jesus Kristus, er me kalla til å reagera annleis. Galatarane 5,22 fortel oss at «Andens frukt i våre liv er kjærleik, glede, fred, tolmod, mildskap, godleik, truskap, audmjukskap og sjølvdisiplin. Slike ting er ikkje lova imot!» Dette er vår modell for korleis me skal leva i slike tider.»

Mange vanskelege spørsmål

Palestina-spørsmålet er utruleg komplisert. Jødane har rett på eit trygt land der dei har sine kulturelle røter. Men palestinarane føler seg med rette pressa ut av landet dei har budd i gjennom hundrevis av år, nokre med røter tilbake til dei første kristne. Dei kristne palestinarane reknar seg også som Abrahams born, og som greiner på Israels vintre, og kjenner like sterk tilknytning til landet. I Gaza er det rundt 1100 kristne, av ein befolkning på over 2 millionar. Dei ønskjer å leva i fred der dei bur, og samlast i kyrkjene sine. Men det er ekstremistane på både jødisk og arabisk side som hissar til krig. 

Dei siste vekene har mange tatt til orde for ein tostatsløysing igjen. Men er det realistisk, når det er så lite land igjen til palestinarane? Og vil det vera realistisk for jødiske israelarar å gå med på ei demokratisk einstatsløysing der dei risikerer å komma i mindretal dersom palestinske flyktningar får rett til å venda tilbake?

Kan Israel gå med på våpenkvile før terrororganisasjonen er nedkjempa? Etter folkeretten har dei rett til å nedkjempa Hamas, men dei har også plikt til å ta vare på sivilbefolkninga mens dei krigar, og det ser me er ikkje lett. Dei sivile tapa i denne krigen ser ut til å vera mykje større enn då allierte styrkar nedkjempa IS i Mosul og i Raqqa for nokre år sidan. Hamas er feige og gøymer seg mellom sivile, men gir det Israel rett til å drepa hundrevis av sivile for å få has på éin Hamas-leiar? Dei kristne har søkt tilflukt i kyrkjene, men ikkje ein gong der er dei trygge for bombene.

Som kristne kan me ikkje la vera å arbeida for fred i Det heilage landet, som elles i verda. Det er farleg å demonisera den eine folkegruppa og tru at den einaste løysinga ligg i å fjerna dei frå kartet. Me er etterfølgjarar etter ein som me kallar Fredsfyrsten, som me trur ein dag skal komma tilbake for å etablera evig fred. Men i mellomtida er det han som kallar oss til å leva i fred med alle og elska vår neste:

«Sæle dei som skapar fred, dei skal kallast Guds born» (Matt 5,9).