#hjemmekontor

På twitter er #hjemmekontor ein av dei mest populære emneknaggane denne veka. Med utbruddet av korona-viruset har mange av oss har fått kvardagen endra på fleire måtar, men for dei av oss som berre har kunna flytta arbeidet til heimekontoret, er det for tida lite dramatisk. Langt verre er det for dei som misser jobb eller inntekt, og dei som blir akutt sjuke. Og sjølv om det er dramatisk nok her heime, tenkjer eg på dei mange som er på flukt, dei som bur i overfylte flyktningeleirar, eller alle dei andre som ikkje kan ringa 113 for å bli innlagt på sjukehus.

Me som til vanleg har arbeidsplassen vår på bispekontoret i Molde i Møre bispedøme, har dei siste dagane hatt ein ganske bratt læringskurve i bruken av digitale plattformar for kommunikasjon.  Me er også imponerte over alle dei kreative og gode måtane folk kjem saman på no når kyrkjene er stengde. Sjølv feira me gudsteneste i lag med om lag 1000 andre som såg på overføring frå Nærbø kyrkje på Jæren. Då eg såg at det var Lars-Sigurd Tjelle som var prest, ein av dei eg studerte teologi med på Misjonshøgskolen i Stavanger (no VID Vitenskapelige Høgskole), måtte eg jo klikka meg inn på den gudstenesta.

Dette er det første innlegget eg skriv i den nye bloggen etter at eg slutta som prest i Giske. Kvardagen min endra seg ganske mykje då eg skifta jobb, og eg såg for meg mange timar på buss til Molde fleire dagar i veka. Eg såg også for meg at eg skulle få reisa mykje omkring i Møre bispedøme og besøka kyrkjelydar og snakka om misjon. Slik blei det ikkje. Akkurat timane på buss, er eg ikkje lei meg for at eg slepp, men eg ser at me no må jobba på ein heilt annan måte for å halda kontakt med folk rundt omkring. Som så mange andre, håpar eg me kan venda tilbake til kvardagen igjen nokså snart, men me veit ingenting. Enn så lenge får me gjera som me blir oppfordra til: vaska hendene.  Og så får me falda hendene og be Gud om hjelp.