"Borna våre er det viktigaste for oss"

Orda kjem frå ei ung mor som er syrisk flyktning. Flyktningleiren ligg i utkanten av ein av byane i Bekaa-dalen, aust i Libanon. 

Syrisk flyktning, ansiktet gjort ugjenkjenneleg vha. KI.

 Grensa til Syria er berre ein kort kjøretur unna. Utanfor ein konteiner like ved vegen står ei som eg trur er ei tenåringsjente og ventar på oss. Ho inviterer oss inn i konteineren, som viser seg å vera heimen til ein syrisk familie. Dei har det betre enn mange andre, som må ta til takke med telt. Konteineren er delt inn i fleire rom: Ein gang, eit lite kjøken og eit kombinert soverom og stove. Me tar respektfullt av oss skorne og blir leda gjennom gangen og inn i stova. Den er overraskande fin og ryddig. Golvet er teppelagt, og vegger og tak er dekka av stoff. I eine hjørnet står ei dobbeltseng, og elles er det madrasser langs veggene. Midt på golvet står ein oljeovn. Den blir god å ha når vinteren set inn. Me set oss ned på madrassene og får servert ein kopp krutsterk arabisk kaffi, og høyrer korleis det står til med dei. 

«Tenåringsjenta» viser seg å vera eldre enn eg trudde, kanskje midt i tjueåra. Eg får høyra at ho er mor til fem barn, og at ho er gravid med den sjette. Søster hennar, som sit attmed henne, har også fleire born. Dei har gifta seg tidleg, slik det er vanleg der dei kjem frå. Nokre kanskje heilt ned i 13-årsalderen.  

Me som besøker denne heimen er, utanom meg, eit team frå organisasjonen Jossour: Eit egyptisk ektepar med den halvtår gamle sonen deira, og ei ung syrisk flyktningkvinne. Ho har vore i Libanon eit par år og er blitt kjent med Jesus og den kristne trua gjennom arbeidet til Jossour. Misjonærane frå Egypt, Kero og Merit, driv senteret «Hayat» (Liv) der unge kvinner får læra seg praktiske skills, som t.d. å sy, slik at dei kan få litt inntekter. «Nora» fortel at ho følte seg heilt forlaten av Gud då ho flykta. Men på Hayat-senteret fekk ho ny tru på at Gud var glad i henne, og at ho hadde verdi som menneske. Det er berre kort tid sidan ho fortalde at ho ville tru på Jesus, men ho går framleis med hijab, som andre med muslimsk bakgrunn.

Medan me drikk kaffi, fortel flyktningane korleis dei har det. Livet er ikkje så lett, og dei er redde for å frysa no når vinteren snart set inn. Dei har lite pengar til å kjøpa fyringsolje for.  Om natta må dei stå opp og kosta snø av taket, så det ikkje skal rasa saman, for konteineren har ikkje skikkeleg tak.

Det er eit år sidan den forhatte presidenten Bashar al-Assad blei styrta, etter mange år med borgarkig, og Syria vender gradvis tilbake til ein slags normalitet. «Er det nokon som har reist tilbake til Syria?» spør me. «Ja, nokre har gjort det, men dei angra, for det er ingenting for oss der lenger,» svarar mor i huset. Nokre av flyktningane som har returnert til Syria har tatt seg tilbake illegalt over grensa igjen for å finna arbeid, men det er dyrt å betala grenselosane, og mange må bli verande i Syria og prøva å gjera det beste ut av situasjonen. 

Flyktningane er ikkje populære i Libanon. Sidan borgarkrigen braut ut i 2011, har det vesle landet, som er mindre enn Møre og Romsdal fylke, tatt imot minst halvannan million syrarar. Det er mykje, med tanke på at landet i seg sjølv har eit folketal på litt over 4 millionar. Libanon har sjølv vore gjennom ei stor økonomisk krise dei siste 5-6 åra. Det har ein svak sentralregjering og er sterkt fragmentert etter mange år med borgarkrig.

«Kva er det viktigaste for dykk akkurat no? Korleis kan me be til Gud for dykk?» spør Kero. «Borna våre er det viktigaste», svarar den eine unge kvinna. Så fortel ho at tanta hennar nett har mista yngste sonen sin. Han blei påkjørt av ein bil. Etter at me har bedt for dei og velsigna heimen deira, blir me inviterte med til heimen som er i sorg. Der tar kona imot oss. Ho er full av sorg og resignasjon, og fortel oss kva som har skjedd. Det vesle rommet er no fullt av familiemedlemmer, og me blir igjen servert nokre dråpar kaffi i små koppar. Me spør kor mange ungar ho har, og ho svarar at om ho hadde hatt hundre born, hadde sorga vore like stor. Eg blir minna om det Jesus fortalde om den eine sauen og dei nittini, og den tanken grip Kero tak i. Han gjenfortel likninga, og seier at så høgt elskar Gud oss, at kvar enkelt er dyrebar i hans auge. Det viser oss kor stor Guds kjærleik er. Så får han lov til å be ei bøn der også, og velsigna familien, før me tar avskil med dei.      

Kyrkja utan veggar - når skjermen blir heilag grunn

Iranske kristne samlast til gudsteneste i heimane. SAT-7 kallar det «The Church Without Walls». Ei kyrkje som ikkje treng murar, men som finst der folk er – i stover, på mobiltelefonar, i flyktningleirar og i stille rom der bøna er det einaste håpet.

Fellesskap gjennom skjermen

I Midtausten og Nord-Afrika lever mange kristne isolert. Nokre er åleine i landsbyen sin. Andre kan ikkje gå til kyrkje av frykt for forfølging. Nokre har aldri sett ei kyrkje i det heile. Men gjennom SAT-7 sine sendingar får dei sjå, høyra og kjenna at dei høyrer til.

Programma er varierte: Undervisning, lovsong, samtalar, bøner. Alt vert sendt på lokale språk, med røyster frå regionen sjølv. Det er ikkje ein vestleg misjon som talar ovanfrå – det er truande som deler liv og tru med kvarandre.

Ei kyrkje som lyttar

SAT-7 er meir enn ein kanal. Det er eit fellesskap. Sjåarar sender inn meldingar, spørsmål og bøneemne. Dei får svar. Dei vert høyrde. I ein region der mange kjenner seg oversett, vert dette eit rom for dialog og respekt.

Ei kvinne frå Iran skriv: «Eg trudde eg var åleine. Men no veit eg at eg har sysken i trua.» Slike meldingar kjem dagleg – frå Egypt, Syria, Tyrkia, Algerie. Frå menneske som finn håp i det som vert delt.

Trua byggjer bruer

SAT-7 sitt mål er å styrka kyrkja i regionen, fremja forståing og skapa rom for fred. I ein verdsdel prega av konflikt og mistillit, vert dette arbeidet eit vitnesbyrd om at trua kan byggja bruer – ikkje berre mellom menneske, men mellom hjarte.

«The Church Without Walls» er ikkje ein draum. Det er verkelegheit. Ei kyrkje som veks – ikkje i stein, men i sjeler. Og kanskje er det nett slik kyrkja alltid har vore meint å vera.

🔗 Les originalartikkelen her: The Church without walls

Eg tenkjer ofte på kor mange som ber i det stille. Som ikkje har ei kyrkje å gå til, men som likevel held fast ved trua. SAT-7 minner oss om at kyrkja ikkje er ein bygning – ho er eit fellesskap. Og fellesskapet kan finnast der vi minst ventar det: på ein skjerm, i ei melding, i ei bøn frå ein ukjend stad.

I ei tid der mange veggar vert bygde – både fysisk og mentalt – treng vi fleire rom utan grenser. Kyrkja utan veggar er eit slikt rom. Og det gjev håp.