Presten med den ville draumen

Pastor John Samy, Maher Rizkallah og underteikna ved tomten.

«Du er ein gal prest! Vil du begynna på nytt ein ny plass no når du har brukt ein mannsalder på å bygga opp denne store kyrkjelyden frå ingenting? Du kunne slappa av og ha det trygt resten av livet, og så tar du ein ny jobb med ein brøkdel av inntekta du har no?» Slik reagerte dei i kyrkja då pastor John Samy bestemte seg for å planta ny kyrkjelyd i Kairo. Kanskje kan me vera med på å realisera draumen hans.

Eg kjenner pastor John frå den tida han var ung pastor i Omraniyya, ein folkerik bydel i storbyen ved Nilen. Eg møtte han i samband med arbeidet mitt i ungdomsbladet «Magalla», der han var med som frivillig rådgjevar for redaksjonen, og han inviterte meg til å preika i kyrkja hans eit par gonger.

No har 55-åringen doktorgrad i teologi, og har vore leiar for kyrkjeplantingsavdelinga i Nilsynoden, Den evangeliske kyrkja i Egypt. Etter 27 år i same kyrkjelyd valde han å bli hyrde for ein mindre kyrkjelyd i Maadi, sør i byen, og dei tar no sikte på nybrottsarbeid i Zahraa el-Maadi, ein ny bydel like ved ørkenen. Området har lenge vore tilhaldsstad for zabalinane, søppelhentarane, som lever av å samla og resirkulera det andre kastar. Då me budde i Kairo for mange år sidan, var det zabalinane frå Zahraa el-Maadi som henta søppelet vårt med eselkjerre kvar veke. I dag er området blitt ein ny bydel der mange frå middelklassen kjøper leilighet.  Pastor John sin draum er å bygga opp ein kyrkjelyd med plass for alle samfunnsklassar, der dei som har meir kan hjelpa dei aller fattigaste, slik at livet blir betre for dei.

Staten har gitt kyrkjetomt

I dag er den vesle kyrkjelyden utan eige kyrkjebygg, og har inntil vidare fått låna lokale i den katolske kyrkja. Men dei har fått beskjed om at dei snart må ut derfrå, og treng ein eigen stad å samlast. Heldigvis har dei fått tildelt eit mål jord til å bygga kyrkje på, men det er langt opp og fram før eit bygg står på plass. Landmålarar frå Kairo by var ute og målte opp tomten og skreiv ut eit målebrev tidlegare i år. Dette er ein del av politikken til regjeringa til president Sisi, som er ganske positiv til kyrkja, og opptatt av at det skal vera kyrkjer i nye bydelar, ikkje berre moskear.  Planen til pastor John og kyrkjelyden hans er at så snart alle papir og planar er i orden, skal dei gå i gang med å bygga ein mur rundt tomten og få ein vaktmann til å bu der. Det må til for å sikra at ingen andre tar seg til rette og bygger noko på tomten. Så vil dei så snart dei har midlar til det, begynna å bygga, noko enkelt til å byrja med, og så vil dei utvida etter som kyrkjelyden veks.

Folk er viktigare enn kyrkjebygget

Likevel er det ikkje sjølve kyrkjebygningen som er det viktigaste for pastor John, men folket som dei kan tena gjennom å vera til stades i drabantbyen. Her er det mange behov, særleg overfor dei fattigaste, og dei ønskjer å ha ei heilskapleg tilnærming til kyrkjelydsbygginga. Dei som har midlar, skal lærast opp til å gi, og dei som har behov for hjelp, skal få det. Dei fattige treng undervisning helse og personleg hygiene, skulegang for borna. Og alle treng det åndelege budskapet frå evangeliet om Jesus. Men, som pastor John seier det, Jesus var også opptatt av å dekka dei fysiske behova til folket han møtte.

Hundre frivillige

Eg kjem akkurat frå «Use Your Talents»-konferanse i Kamerun, og det fortalde eg pastor John om – korleis kyrkjene i Sentral- og Vest-Afrika var samla for å dela erfaringar om korleis dei kan bruka dei lokale ressursane sine for å utvikla lokalsamfunna sine. Så me snakka litt om kva talent dei har i kyrkjelyden. Dei har no rundt hundre frivillige. Det er t.d. songarar og musikarar, søndagsskulelærarar og barne- og ungdomsleiarar og folk med diakonale oppgåver som er med i besøksteneste. Det er eit godt utgangspunkt for å bygga vidare på kyrkjelyden, men enno er det langt igjen til at dei har råd til å betala det som er gjennomsnittsløna til ein pastor, og pastor John må enno ei stund klara seg med ein god del mindre enn han hadde før han slutta i kyrkjelyden han bygde opp i Omraniyya. «Eg ville ut av komfortsona», seier han, og slik har det blitt.   

Eg håpar at nokre norske kyrkjelydar som har misjonsavtale med NMS om Midtausten, kan vera interesserte i å etablera venskapsband med denne kyrkja, og kanskje kan me få til eit samarbeidsprosjekt med NMS. Personleg vil eg iallfall vera interessert i å følgja med i korleis det går med nybrottsarbeidet ikkje langt frå der me budde for 20-30 år sidan.